Brownsberg

Afgelopen zaterdag heb ik mijn een na laatste tour gemaakt. Dat was naar een natuurpark gelegen in het district Brokopondo genaamd Brownsberg. Het reisgezelschap bestond uit 12 personenen. En ook deze weg vergde veel uithoudingsvermogen van zowel de chauffeur als zijn passagiers. Maar het was alles bij elkaar een indrukwekkende tocht, met name de afobakaweg. Een zandweg vanaf Paranam richting Brownsweg maakte veel indruk. De weg is helemaal rood gekleurd door de Bauxiet en alles tot zeker een meter of 3 vanaf de weg aan begroeiing is daardoor rood. Wat een heel bizar effect geeft, om planten en bomen te zien, maar ook huisjes, wat je maar kan bedenken wat aan de kant van de weg kan liggen is heeft die kleur. De Chinese zijn druk bezig de weg te asfalteren, waardoor de charme er misschien wel af zal gaan. Maar aan de andere kant kan het ook levensgevaarlijk zijn. Omdat tegenliggers enorme stofwolken achterlaten, waardoor je dus geen hand voor ogen ziet. Je krijgt dan een levens echt grand prix idee.
Er hebben zich ook dorpen gevestigd langs de weg, vaak wel wat landinwaarts. Deze zogenaamde dorpen worden transmigratiedorpen genoemd. Door de aanleg van het Brokopondostuwmeer heeft men vele dorpen moeten laten onderlopen en verloren vele mensen daardoor hun huizen. Ze werden nieuwe behuizingen beloofd en een schadevergoeding. De nieuwe woningen waren echter klein en de beloofde schadevergoeding bleef uit.

Onderweg kwamen we ook nog met panne te staan. Waardoor we een vertraging van 1,5 uur opliepen. Gelukkig waren we toen in de buurt van het eco resort Berg en Dal, waar we hebben gewacht totdat er weer een andere bus was geregeld. De berg beklim je in eerste instantie met de bus. Een kronkelweg waarbij je regelmatig een kijkje diep in de ravijn krijgt. Het voertuig had er ook duidelijk moeite mee en het vereistte een grote vaardigheid van de chauffeur. Boven aangekomen hebben we een korte wandeling bergafwaarts gemaakt naar de Leo val. Een waterval die voor een groot deel was opgedroogd i.v.m. de droge tijd. Om naar de Irene val te gaan, was helaas geen tijd meer voor, deze zou een stuk indrukwekkender zijn geweest. Een wandeling van ruim 2 uur, die uiteraard ook weer terug gelopen moest worden. Diep in mijn hart was ik hier echter wel blij om, want dat kleine stukje was al een hel :-). Het was flink klimmen geblazen en de lucht was vochtig en klam. Weer boven aangekomen, hebben we naar een heerlijke maaltijd nog even op het uitzichtpunt een mooi panoramaplaatje op het stuwmeer kunnen aanschouwen.