Nos Kasita

Zo daar ben ik weer! Vandaag zou ik om 10uur een afspraak hebben met Ayla, zij is van de stichting en mevrouw Lottie, de oprichtster van het kindertehuis. Na wat omzwervingen, want ik wist tot aan de brug hoe ik moest rijden en daarna ongeveer, was ik iets voor tienen op de plaats van bestemming. Vanuit mijn logeeradres is het ongeveer een half uur fietsen. Ayla zatop de stoep al op me te wachten. We begaven ons op het terrein, waar in een bijgebouw, die dient als creche, ik met Eefje direct kennismaakte. Zij is een van de 3 vrijwilligsters die al werken op dit project. Zij wist ons te vertellen dat mevrouw Lottie boven was en om 10:15u alweer weg zou gaan voor een afspraak. Dus wij als een speer naar boven om haar toch voor die tijd te spreken te krijgen. Boven aangekomen hadden we ons die haast kunnen besparen, want mevrouw Lottie was ingesprek met een aantal mensen en dat liep giga uit! We hebben ruim 45 min. zitten wachten voordat wij aan de beurt waren. Voor mij was dat in ieder geval een moment om even bij te komen en de zweet te laten verdampen in de lucht. Met Ayla heb ik wel een leuk gesprek gehad over haar verblijf en haar ervaringen tot nu toe in Su.

Het tehuis bestaat uit ongeveer 66 kinderen in de leeftijdscategorie van 4 tot 16 jaar. Het gaat om verwaarloosde kinderen, die dus in princepe wel ouders hebben. Deze ouders zijn om wat voor een reden echter niet in staat om voor ze te zorgen. Elke zondag mogen de kinderen tussen 17:00 en 18:00uur bezoek ontvangen, maar van die kinderen komen misschien maar 2 ouders op die 66 en soms helemaal niemand! Erg triest allemaal. Vandaag waren heel wat kinderen "thuis" omdat er een studiedag was. Ook hier kennen ze dus dat begrip. De Marrons bestaan zoveel jaar en daarom was er een viering. Van Eefje kregen we een rondleiding door het huis. Beginnend bij de creche. Het is werkelijk waar tenen krommend. Het is er donker, klein, smoezelig en warm. In de voorzaal waren de allerkleinsten zittend in bedjes, lopend of kruipend over de vloer (stenen grond). De creche is de enige echte inkomstenbron van het tehuis. Werkende ouders laten hun kinderen hier. In de achterzaal bevindt zich de ruimte voor de naschoolse opvang. Overal zie je kinderen spelen of hangen. Op de voorzaal was er een tante die de kleintjes verzorgde en in de achterzaal idem. Wel noh, het zijn echt TANTES, goed gevuld! Deze tantes doen eigenlijk het hoogst nodige met de kinderen. Ze krijgen hun natje en droogje, maar verder doen ze niet veel met de kinderen. Ze worden niet gestimuleerd, nauwelijks met ze gespeeld of bezig gehouden. Ze moeten zichzelf zien te vermaken. Ook is er geen enkele dagritme, ze doen maar wat en ook hoe het uitkomt. Er is nauwelijks speelgoed waarmee ze kunnen spelen. Er staat een kast in de ruimte voor de naschoolse, waarop sloten zitten, maar volgens Eefje zat daar niets noemenswaardigs in. Op het terrein naast het bijgebouwtje, was een stuk zand en een niet al te groot grasveldje. Enige regel wat hier geldt is dat ze niet in de zon mogen spelen en niet achterin mogen komen omdat daar mogelijk scherpe voorwerpen kunnen liggen. Op wat autobanden na, is hier helemaal niets waarmee de kinderen kunnen spelen. Er is wel een klein glijbaantje voor de allerkleinste in een hoekje tegen het gebouw aan. Onderin het hoofdgebouw bevindt zich de keuken en een ruimte met wat lessenaren en stoelen, die als klaslokaal sec etenszaal fungeert. Ook hier hangen, liggen en spelen er kinderen. In de keuken wordt er door 2 bigi tantes het eten bereiden. Verder heb je in een hoek, een hok dat voor toilet moet doorgaan. Er is een pot aanwezig, maar als je er alleen maar naar kijkt is dat al voldoende om niet meer te hoeven plassen, zo smerig! Het trekt ook niet door, dus met water moet het doorgespoeld worden. In de ruimte erachter is een hok waar de kleintjes gewassen worden. Daar is alleen een kraan en een teil. Achter een gesloten deur vindt je de slaapvertrekken van de jongens. Er zijn 27 jongens en 26 meisjes. Via een trap ga je naar boven waar bij binnenkomst aan je linkerkant een keuken hebt en een tafel met wat stoelen. Rechts is er een washok, met allemaal vuilniszakken opgestappeld aan vuile was. Ik heb nog nooit zoveel vuile was bij elkaar gezien en niemand lijkt zich erom te bekommeren. Eefje, 5 weken werkzaam op het project, had nog niemand zien wassen. Naast de keuken bevindt zich een zitkamer met nette banken, waarop de kinderen in princepe niet op mogen zitten, dit is voor mogelijk bezoek. En dan heb je nog een groot balkon, waarin een papagaai in een kooi zit en een aantal stoelen en een schommelbank. Naast het balkon is er een hok waar alle schone kleding wordt bewaard. Iedereen pakt daar zijn kleding die ze nodig hebben. De grote helpen de kleintjes zich te kleden. Teruglopend kom je weer in een gang die naar de meisjes vertrekken leidt. In de kamers staan 3 stapelbedden van 3 hoog. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen schooluniform en schamele bezittingen. Er bevinden zich daar 3 kamers en 2 achter kamers die verboden terrein zijn voor de kindere. Dit zijn de kamers van mevrouw Lottie. En verder heb je er een badkamer met een toilet, waar iedereen zich moet douchen e.d. Ongelovelijk! Deze was overigens wel redelijk schoon te noemen.

Maandag ga ik dus echt beginnen en met de andere vrijwilligers gaan we een nieuw rooster maken. Zodat de dagen na evenredigheid verdeelt zijn qua bezetting. Maar er is wel flexibel mee om te gaan. Je begint rond 7 uur, omdat dan de kinderen naar school gebracht moeten worden, tot een uurtje of 3. Nagelang de werkzaamheden zou je ook in de middaguren kunnen beginnen. Zo dat was een lang verhaal, maar wel nodig om een beeld te krijgen over het tehuis. Een fotootje volgt nog.